Z cyklu: Podróże kształcą cz. 1
Radomierzyce to wieś powiecie zgorzeleckim, województwie dolnośląskim. Do 21 grudnia 2007 funkcjonowało w miejscowości przejście graniczne
Radomierzyce-Hagenwerder, które na mocy układu z Schengen zostało
zlikwidowane. Można znaleźć tam ciekawe miejsca
Kościół poewangelicki wzniesiony na początku XVIII w. na miejscu wcześniejszego. Budynek jednonawowy, murowany z kamienia, z wieżą od zachodu.
Dom pogrzebowy z 1732 roku przy kościele ap. Piotra i Pawła w Radomierzycach, pełniący także funkcję mauzoleum.
Niestety do środka nie dało się wejść,
Ornamenty architektoniczne wokół okna mauzoleum
Kim była rodzina von Ziegler?
W wikipedii znalazłam jedynie krótką informację o protoplaście rodu, Oto ona:
"Joachim
Zygmunt von Ziegler-Klipphausen (ur. 13 października 1660
w Radomierzycach, zm. 30 czerwca 1734 tamże) – szambelan króla Polski Augusta
II Mocnego i nadzorca królewskich pałaców, dziedzic Radomierzyc i fundator
barokowego pałacu w Radomierzycach. Wywodził się z miśnieńskiego rodu
szlacheckiego von Ziegler-Klipphausen." Był postacią barwną, zajmował się mistyką, chorowity...
Epitafia wmurowane w ścianę kościoła ap. Piotra i Pawła w Radomieszycach
Pałac na wyspie w Radomieszycach
Niestety niedostępny dla odwiedzających. Już na mostku wejścia broni rampa zabezpieczona z jednej strony śrubą i drutem kolczastym. Chcąc zbliżyć się do bramy wjazdowej na dziedziniec trzeba pokonać jeszcze tabliczkę z napisem "Teren prywatny. Wstęp wzbroniony". Przed bramą można przeczytać tablicę informacyjną. Nic więcej nie można dojrzeć!
Ogród, klasztor oraz część gospodarcza położone są na
sztucznej wyspie, otoczonej podwójnym pierścieniem Nysy Łużyckiej, przez którą
prowadzą dwa kamienne mosty.
Zespół pałacowy został wybudowany w XVIII w. z inicjatywy właściciela Radomierzyc Joachima Zygmunta von Zieglera–Klipphausena.
Budowę pałacu rozpoczęto w 1708 r. i chociaż podstawowe prace zakończono w 1722 r., to ostateczny kształt przedsięwzięcie zyskało dopiero w poł. XVIII w.
Prawdopodobnie już od rozpoczęcia budowy Ziegler planował przeznaczyć pałac na siedzibę ewangelickiej fundacji.
Instytucja określana jako „wolny, ewangelicki, świecko–szlachecki zakład dla panien” miała swój szczególny charakter. Mogły do niego wstępować wyłącznie panny w wieku 16–35 lat, obowiązkowo szlacheckiego, a najlepiej arystokratycznego pochodzenia. Na stałe w pałacu przebywało 12 panien, z których każda posiadała swój pokój, specjalnie uszyte stroje oraz roczne kieszonkowe w wysokości 208 talarów. Przełożoną była tzw. ochmistrzyni, zwykle owdowiała arystokratka. Pierwszym z nich był właściciel nieodległego majątku we Włosieniu, szambelan Gottlob von Gablenz.
Mimo że zasady panujące w zakładzie były zbliżone do reguł panujących w klasztorach, każda z panien miała prawo z niego wystąpić i wyjść za mąż. Takie sytuacje były jednak sporadyczne.
Po śmierci Zieglera fundacja przechodziła burzliwe koleje losu, jej działalność zakończyła się z chwila wybuchu drugiej wojny światowej.
