Wypisy z kazań i artykułów ks. bp. Karola Kotuli

 Kościół nie jest przypadkowym, dowolnym zrzeszeniem ludzi, Kościół jest tworem Jezusa Chrystusa, przez Niego do życia powołanym i przeznaczonym do wypełniania szczególnej misji w tym świecie. Kościół nie jest zgromadzeniem wszelkiego rodzaju ludzi, lecz zgromadzeniem świętych czyli uświęconych przez wiarę w Jezusa Chrystusa. („Zwiastun”, dalej: „Zw” 1961, nr 22, s. 334)

***

Praca jest błogosławieństwem dlatego, że jest przez Boga nakazana i uświęcona Słowem Bożym, wzorem i przykładem Zbawiciela Jezusa Chrystusa. („Strażnica Ewangeliczna”, dalej: „SE” 1957, nr 9, s. 129)

***

Pobożność Reformacji to jest pobożność głębokiej wiary i zupełnego oddania losu swego w ręce Boga.  To jest pobożność serdecznej, szczerej pokuty, nie polegającej na własnych uczynkach, lecz jedynie na łasce Boga. To jest pobożność płynąca z głębi duszy i serca, z odnowionej i odrodzonej przez wiarę wewnętrznej istoty. („Zw” 1967, nr 11, s. 167-168)

***

Śpiewamy starą pieśń narzekania i biadania na złe czasy, niedolę, ucisk, cierpienie, chorobę, drożyznę, na trud i znój życia, na nasze umieranie. Ta pieśń rozbrzmiewa wszędzie. Ale czy już zaczęliśmy śpiewać nową pieśń, pieśń chwały i dziękczynienia za wszystkie dobrodziejstwa, których od Boga codziennie doznajemy, pieśń uwielbienia wiecznego, wszechmocnego, miłosiernego Boga? Czy zaczęliśmy już śpiewać pieśń zbawienia, hymn dziękczynienia za odkupienie i nowe życie w Jezusie Chrystusie? („SE” 1951, nr 13, s. 3-4)

***

Kościoła się nie krytykuje, jak się nie krytykuje matki, jak się nie krytykuje Ojczyzny. Jeśli jest coś, co być nie powinno, to się nad tym ubolewa i prosi Boga o odmianę. A potem Kościoła nie może krytykować nikt, kto dla niego nie pracuje i zań się nie modli. („SE” 1950, nr 14, s. 2)

***

Prawda o usprawiedliwieniu z wiary jest pełna pociechy, To nie moje czyny, wysiłki, które nigdy nie są doskonałe zyskują mi doczesne i wieczne zbawienie, lecz łaska Boża w Jezusie Chrystusie, która staje się udziałem tych, co wierzą. („SE” 1957, nr 21, s. 325)

***

Jest prawdziwa tolerancja, wypływająca z Ducha Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii, której motywem nie jest ani lekceważenie religii, ani obojętność wyznaniowa, ale miłość i poszanowanie godności człowieka. („SE” 1958, nr 4, s. 51)

***

Kazanie nie jest pieśnią, ani wypowiadaniem uczuć serca i duszę przepełniających, lecz głoszeniem Słowa Bożego i ewangelii Jezusa Chrystusa. (…) każde prawdziwe chrześcijańskie kazanie wypływać musi z serca wiarą przepełnionego i przez Jezusa Chrystusa pochwyconego. To bowiem było, jest i będzie tajemnicą chrześcijańskiego kazania, że ono nie przekonuje rozumowymi argumentami, lecz że przemawiając mową, żywego Boga porywa dusze i prowadzi do stóp Zbawiciela. („SE” 1954, nr 10, s. 138)