Ks. Jerzy Tytz (1888-1944). Postylla - wypisy i bibliografia

 1. Refleksja teologiczna - fragmenty kazań

Nie masz innej drogi do Boga, prócz tej, którą On sam wytyczył, przychodząc do nas z łaską i miłosierdziem. (…)Czyż nie jest to cudem, niezbadaną tajemnicą, iż Bóg usprawiedliwia bezbożnego, miłością obdarza grzesznika, jako też ułaskawia winowajcę. (…) Czas trwogi i zwątpienia przeminął. Kto obecnie przychodzi do Boga z prośbą o łaskę – do tego wyciąga się ręka Boska, która go odciąga od przepaści, temu nadstawia Bóg ramię, które go ratuje i dla tego otwierają się usta, pełne pociechy.

„Ewangelik Górnośląski” 1937, nr 52, s. 438

Bóg stał się człowiekiem – to drugi wielki czyn Boga. Pierwszym było stworzenie świata. Ten drugi jednak przerasta pierwszy. O ile bowiem dzięki pierwszemu powstał wszelki byt poza Bogiem, o tyle przez drugi, ten stworzony na początku, istniejący, świat materialny wkracza nowy czynnik, świat duchowy. Stwarzając świat materialny okazał się Bóg genialnym artystą, który zrealizował ideę swego ducha. Jeżeli w ogóle jakaś istota żywa może posiadać dla naszego życia znaczenie, to w pierwszym rzędzie Bóg, który zstąpił z swych wyżyn i stał się człowiekiem. I nie pomniejszy tego  bynajmniej fakt, iż oglądamy go kolejno, czy to jako dziecię w żłóbku, czy to jako największego nędzarza, nie mającego dachu nad głową i uginającego się pod brzemieniem krzyża, czy wreszcie jako złoczyńcę na krzyżu. Z chwilą, kiedy Słowo ciałem się stało, rozpoczął się nowy świat, nowy okres bytu. I choć nie spostrzegamy ani nie odczuwamy tej zmiany, fakt, iż Bóg stał się człowiekiem, przemienił chylący się dzień życia w nieustające święto. Wraz z Nim bowiem wkroczyły w ten świat nowe moce ducha-radości i ’życia, które tworzą i kształtują naszą myśl i wolę. Te zaś oddziałują na cały byt, czyniąc go jaśniejszym, lepszym, bogatszym. Z chwilą, gdy sobie to uprzytomnimy – prawda o Bogu Człowieku staje się dla nas żywotną.

(…) Dlatego też życie i byt nie mogą nosić w sobie przekleństwa, lecz muszą być błogosławieństwem. Nie mogą też być przeznaczone na zagładę, lecz przeznaczeniem ich coraz wyższy, bogatszy rozwój, a więc radość z powodu istnienia.

Jeżeli jednak Bóg tak umiłował ten byt, iż stał się człowiekiem, czyż przez to samo nie nakazał nam miłości do każdego człowieka? Wszak z chwilą wcielenia się Boga w osobę Chrystusa byt nasz, nawet najbardziej skażony i mroczny, pełen niedoli i odrazy – stał się godnym miłości, gdyż jest on objęty myślami i planarni miłującego Boga W Chrystusie bowiem istniejący od wieczności Duch, który nas stworzył i umiłował, zstąpił do nas i wśród nas zamieszka!. Przez Niego poznaliśmy, iż mamy Ojca, który do nas należy a my do Niego i że myśli Jego względem nas są myślami o pokoju. To daje nam wiarę w człowieka, życie i ziemię, to zarazem budzi w nas natchnienie do pieśni słonecznych na cześć życia i stworzenia, tych dzieł wielkiego, dobrotliwego Boga, który nas tak umiłował, iż stał się człowiekiem.

„Ewangelik Górnośląski” 1938, Nr 50, s. 298-299

***

2. Bibliografia kazań drukowanych ks. Jerzego Tytza

w "Ewangeliku Górnośląskim" i "Głosie Ewangelickim"

1. Bohater sumienia (Dz 5,29), „Ewangelik Górnośląski” 1933, nr 21, s. 2-3

2. Boże Dzieciątko (Łk 2,1-14), „Ewangelik Górnośląski” 1938, nr 52, s. 314

3. Bóg – Człowiek (Kol 1,15), „Ewangelik Górnośląski” 1938, nr 50, s. 298-299

4. Czas pasji (Łk 18,31-34), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 7, s. 1-2

5. Dlaczego? (J 11,21.25.27), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 5, 1-2

6. Dobroć, (Mt 5,7), „Ewangelik Górnośląski” 1935, nr 34, s. 1

7. Duch prawdy (J,16,73), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 17, s.1-2

8. I ty!!!, (Łk 19,42), „Ewangelik Górnośląski” 1935, nr 32, s. 1

9. Jedyny Bóg i jedyne przykazanie (5 Mż 6,4-5), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 22, s. 1-2

10. Jezus Nazareński przychodzi (Łk 18,35-43), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 8, s. 1-2

11. Jezus ratunkiem (Łk 27,61-62), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 10, s. 1-2

12. Jezus Zbawiciel wczoraj i dziś… (Mt 8,14-17), „Ewangelik Górnośląski” 1934, nr 3, s. 1-2

13. Którzy oczekują Pana… (Ps 33,20), „Ewangelik Górnośląski” 1936, nr 1, s. 1

14. Litera zabija ale duch ożywia (2 Kor 3,6), „Głos Ewangelicki” 1927, nr 35, s. 1-3

15. Na przełomie (J 6,19), „Głos Ewangelicki” 1933, nr 53, s. 1-2

16. Odgłosy Wielkiejnocy (J 21,15-19), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 14, s. 1-2

17. Ogień Ducha Świętego (Łk 12,19), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 20, s. 1-2

18. Pewność (Dz 2,36), „Głos Ewangelicki” R. 15(1934), nr 21, s. 1-2

19. Pytanie nad pytania (Dz 16, 30-31), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 31, s. 1-2

20. Rogate (Łk 11,1), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 18, s. 1-2

21. Słowo o krzyżu – zbawieniem(Ps 119,92), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 11, s. 1-2

22. Trzymaj, co masz… (Obj 3,11), „Ewangelik Górnośląski” 1938, nr 46, s. 267

23. Wjazd Królewski (Mt 21,10-11), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 12, s. 1-2

24. Zapomnienie (Flp 3,14), „Głos Ewangelicki” 1934, nr 23, s. 1-2

25. Zbawienna Łaska (Tytus 2,11), „Ewangelik Górnośląski” 1937, nr 52 s. 438