Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa.
(Tt 2,11-13)
Łaską jest to, że możemy mówić o Chrystusie przychodzącym. Jego przyjście zmieniło diametralnie naszą sytuację. Przez Chrystusa zbliżyło się do nas zbawienie i ratunek dla grzesznego człowieka. Fakt ten stale przypominamy, szczególnie w okresie przedświątecznym.
Objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas ….
Nadchodzący czas adwentowo-bożonarodzeniowy i noworoczny kumuluje w sobie nabożeństwa tygodniowe, niedzielne i świąteczne. Wielokrotnie odwiedzimy nasze świątynie, jesteśmy słuchaczami wygłaszanych tam kazań. Możemy również sięgnąć po postyllę czyli zbiór kazań wygłoszonych w niedziele i święta roku kościelnego.
W 3. Niedzielę w Adwencie, myśli nasze coraz bardziej koncentrują się na przeżywaniu nie tylko Adwentu, ale Świąt obchodzonych na pamiątkę narodzenia naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.
W naszym życiu duchowym historia wcielonego Syna Bożego odgrywa najważniejszą, pierwszorzędną rolę. Wydarzenia z życia Pana Jezusa wyznaczają rytm życia kościelnego, który wpisany jest w tzw. rok kościelny, który składa się 52 tygodni, niepokrywających się z kalendarzem świeckim. Rozpoczyna się od niedziel w Adwencie (4 niedziele).
Rok kościelny zw. też liturgicznym porządkuje zwiastowanie kościelne i gwarantuje, że ludowi Bożemu zwiastowana jest cała Ewangelia Jezusa Chrystusa i o Jezusie Chrystusie. Bowiem w centrum roku kościelnego stoi Chrystus.
Oto, co w ten adwentowo-godowy czas duchowni mieli do powiedzenia swoim wiernym:
Ks. Leopold Marcin Otto i jego postylla z 1892:
„Co nam zwiastuje adwent Pański? (…) Oto kościół chrześcijański rozpoczyna rok każdy z pierwszą niedzielą adwentu, ponieważ zaś dzień pierwszy roku kościelnego rozpoczyna zarazem nową epokę życia chrześcijańskiego, przeto w szeregu niedziel i świąt jest jedną całością i jakby pojedynczym ogniwem owego wielkiego łańcucha łączącego ziemię z niebem (…)
„Dziwna lekkomyślność opanowała ludzi. Wszystkim się zajmują, o wszystko dopytują, wiadomości ze świata, nowiny polityczne lotem błyskawicy mają być donoszone, lecz to, co się zbawienia tyczy, co odkrywa tajemnice wieczności, co prowadzi w głębie królestwa Bożego – usuwają jak najtroskliwiej od siebie, lub, co na jedno wychodzi, okrywają śmiesznością, nazywają marzeniem, powiadają, że głupstwem jest myśleć o rzeczach podobnych. (…) Naigrywania ludzkie są kamieniami, którymi bezbożni rzucają w niebo, ale które spadając, na ich własne głowy spadają. (…)Ja, jako pasterz, jako sługa Ukrzyżowanego, o świętej prawdzie biblijnej świadczyć winienem i na słowie Bożym opierając się, słowu temu wierny, powiadam: Syn Człowieczy idzie, Syn Człowieczy przyjdzie, a wy synowie ludzcy, jakże Go przyjmiecie?”
W kazaniu na 2. Niedzielę Adwentu zwiastuje:
„Syn Człowieczy idzie, - idzie do nas z niebios, idzie od Ojca, którego jest jednorodzonym, idzie do nas, ludzi z prochu ziemi stworzonych. Po co idzie? Oto, aby zdeptać głowę węża i zwyciężyć przyczynę grzechu, tj. śmierć. (…) Idzie Syn Człowieczy już dziewiętnaście wieków (…).
Kazanie kończy zawołaniem: „Czuwajcie! Dzień sądu i w nim Sędzia żywych i umarłych przyjdzie z nagła (…). Amen.
A teraz krótkie spojrzenie na współczesną postyllografię. Zwiastowanie zostało takie samo, może tylko dobór słów, styl wypowiedzi jest trochę inny.
Ks. prof. Manfred Uglorz w swoim dorobku ma kilka zbiorów kazań i rozważań. W listopadzie 2019 parafia ewangelicka w Jaworzu wydała kazania na drugi rząd perykop. Zbiór zatytułowany „Jesteśmy zgromadzeni przed Bogiem, aby wysłuchać tego, co nakazał Pan”.
Kazanie na 1. Niedzielę Adwentu autor zatytułował „Noc przeminęła, a dzień się przybliżył”
W pierwszym akapicie informuje czytelnika:
„Nadszedł Adwent – Czas wspominania i oczekiwania na spełnienie się zbawczej obietnicy, a więc czas nadziei w beznadziejności dnia powszedniego, światłości w mrokach grzechu, radości w smutku, codziennej, ciężkiej walki o zachowanie rozsypującej się egzystencji.
Nadszedł Adwent, każdego roku przypominający nam, że „noc przeminęła a dzień się przybliżył” i ciągle napominający nas: „odrzućmy uczynki ciemności, a obleczmy się w zbroję światłości”. (…)
„Noc przeminęła”. Jaka noc przeminęła? Czy przeminęła ta ostatnia noc naszego spoczynku, noc, która odeszła do historii, dla jednych bezsenna, dla innych pełna trwogi, a jeszcze dla innych noc grzesznych uciech, niesprawiedliwości i rozboju? (…)
„… dzień się przybliżył”. Jaki dzień się przybliżył? Czy przybliżył się i nadszedł dzień dzisiejszy, pierwszej niedzieli adwentowej. (…)
Czas Adwentu jest nam dany, aby każdy zastanowił się nas swoim życiem i postawił sobie pytanie: Czy w moim życiu dzień się już przybliżył? Czy zostało nade mną wypowiedziane słowo z krzyża Golgoty: „Wykonało się”? Czy na moją ścieżkę życia padają promienie światłości dnia zbawienia? (…)
Modlitwa z kazania ks. Otto:
„O Panie, Panie wielki i wszechmogący, otwórz uszy, porusz serca, bo bez Twojej pomocy, uszy zamknięte, serca kamienne nie przyjmują słowa Twojego. Jezu Chryste zmiłuj się nad nami. Amen.
Śpiewnik Ewangelicki 29,1:
Z powagą przygotujcie, o ludzie, serca swe
i godnie oczekujcie: Pan w nich zamieszkać chce;
Zbawiciel pełen łask, nasz Wódz niezwyciężony,
przez Boga przeznaczony, chce znów odwiedzić nas.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz